FAQFAQ   SearchSearch   MemberlistMemberlist   UsergroupsUsergroups  <strong>Gallery</strong>Gallery  RegisterRegister   ProfileProfile   Log in to check your private messagesLog in to check your private messages   Log inLog in 
INDEX PAGE

Poszukujemy osób, które jeśli mają ku temu ochotę zajęły się publicystyką, recenzjami płyt muzycznych, korektą stylistyczną tekstów, redagowaniem biografii zespołów, newsami oraz wszystkim tym, co wam przyjdzie do głowy, a uważacie, iż powinno znaleźć swoje miejsce na portalu. kontakt: admin@darknation.eu
Ostatnio na forum
1. Forum zdechło?
04-02-18, 04:25 - Piottr
3. Ambient Collage #8
30-11-16, 02:06 - yy28
4. Ambient Collage #7
29-05-16, 21:05 - yy28
5. Mgla (The Mist)
04-05-16, 15:00 - Vexatus
6. Achaja
04-05-16, 14:54 - Vexatus
Forum Index » Odnośnie Portalu » Biografie » Bauhaus - prekursorzy rocka gotyckiego
Post new topic   Reply to topic
View previous topic :: View next topic  
Author Message
NocturnalGirl
Współpracownik

Offline 
Gender: Gender:Female
Age: 41
Zodiac: Sagittarius
Joined: 14 Apr 2004
Posts: 1598
Location: Częstochowa

PostPosted: 15-09-2004, 20:12    Post subject: Bauhaus - prekursorzy rocka gotyckiego Quote selected Reply with quote

Bauhaus to grupa brytyjska, powstała w 1978 roku w Northampton z inicjatywy wychowanków średnich szkół artystycznych. Została założona przez Danny’ego Ash. Orginalny i jedyny skład zespołu to: Peter Murphy (śpiew), Daniel Ash (śpiew, gitara, saksofon), David J.(śpiew, gitara basowa), Kevin Haskins (perkusja), z którym Ash miał już wcześniej sposobność współpracować w zespołach Jackplug And The Sockets, a także The Graze.

W tym początkowym okresie grupa posługiwała się różnymi nazwami takimi jak The Drugz czy Freez, jednak później zmieniła nazwę na Bauhaus 1919 a następnie na Bauhaus. Skąd się wzięła nazwa Bauhaus? – Od słynnej szkoły architektury i wzornictwa, utworzonej w 1919 roku w Weimarze przez Waltera Gropiusa).

Zespół zaczynał w 1978 roku od prób w jednym z pomieszczeń Teacher Training College w Northampton. W tej szkole sporadycznie też występował, posługując się przypadkowymi nazwami.

Za właściwy debiut zespołu uważa się pierwszy koncert pod nazwą Bauhaus 1919, który został zorganizowany w noc sylestrową 1978 roku w Cromwell Pub w Wellingborough niealeko Northampton.
Ponieważ grupa miała wtedy dość skromny repertuar, jeden z utworów jakim był „Raw Power” Iggy’ego Popa wykonała tej nocy czterokrotnie. W następnych miesiącach kontynuowała występy w pubach i klubach robotniczych – podczas tych występów znaleźli menagera. Tej roli podjął się zaprzyjaźniony z rodziną Ashów księgowy, Graham Bentley.

Pierwsze tygodnie przyniosły mnóstwo utworów - surowych, mrocznych, nieprzystępnych. Piosenek o erotyzmie, śmierci, strachu, nienawiści, surrealizmie surrealiźmie i istotach pozagrobowych. pozagrobowych tak już pozostało do końca

Grupa założyła sobie że będzie grać muzykę prostą, surową, nieugładzoną, ale nawet jej wcześniejsze kompozycje zawierały rozwiązania intrygujące, świeże, pomysłowe. Świadczył o tym zwłaszcza wydany w 1979 roku fonograficzny debiut „Bela Lugosi Is Dead”, który nadał szybszy bieg karierze grupy. Utwór mówi o tragicznym losie węgierskiego aktora Beli Lugosiego, odtwórcy głównej roli w klasycznym horrorze "Dracula" (1931, reż. T.Browning), który w życiu prywatnym utożsamiał się z postacią ekranowego wampira. Oprócz „Bela Lugosi Is Dead” znalazły się jeszcze cztery utwory: „Boys”, „Dark Entries”, „Some Faces” oraz „Harry”

26 maja 1979 roku grupa otwierała występ zespołu Throbbing Gristle w Guildhall w rodzinnym mieście i wręczyła swoje nagrania promotorowi koncertu. On natomiast zainteresował nimi Peter’a Stennetta, właściciela małej londyńskiej firmy płytowej Small Wonder. Stennett, zachwycony przesyconym tajemniczą aurą utworem o Beli Lugosim, postanowił wydać go na maksisinglu. Płyta ukazała się w sierpniu 1979 roku z dwma utworami: nową wersją „Boys” oraz „Dark Entries”. Okładkę ozdobiło ujęcie z klasycznego filmu niemego, mrocznego „Gabinetu doktora Caligari” Roberta Wiene z 1920 roku.
Utwór zwrócił na grupę uwagę – zrobił prawdziwą furrorę na listach przebojów wytwórni niezależnych. Zaintrygowany nim John Pell, znany prezenter Radia BBC, udostępnił grupie studio Maida Vale na cały dzień. Grupa zarejestrowała wtedy na potrzeby rozgłośni kilka dalszych kompozycji takich jak: „God In An Alcove” i „A Spy In The Cab”, a także przeróbkę „Telegram Sam” zespołu T Rex.
Nastepnym etapem popularności były zaproszenia na koncerty poza Northampton, zwłaszcza do Londynu.

Sukces Bauhaus przerósł Small Wonder. Firma niestety nie była w stanie zająć się dalszą karierą grupy, więc w 1979 roku muzycy związali się z utworzoną wtedy wytwórnią Axis, niebawem przemianowaną na 4AD. Owocami tej współpracy były trzy single: „Dark Entries/Untitled” ze stycznia 1980 roku, „Terror Couple Kill Colonel/Scopes/Terror Couple Kill Colonel(Version)” z czerwca i „Telegram Sam/Crowds” z października, a przede wszystkim album „In The Flat Field” z października tego samego roku.

Okładkę ”In The Flat Field” ozdobiła fotografia “Homage To Purvis De Chavannes” Duane’a Michalsa. Płyta ta spotkała się z bardzo krytycznym przyjęciem ze strony prasy muzycznej, ale publiczności się spodobała. Odniosła sukces na listach najlepiej sprzedających się albumów wytwórni niezależnych, a na moment pojawiła się na ogólnych listach bestsellerów. Album ten wypełniony jest surową muzyką, pełnej punkowej zadziorności, jest nagromadzeniem zgrzytliwych, dysonansowych partii gitarowych Asha oraz zwodzeniami Murphy’ego, jest albumem który przykuwa uwagę atmosferą niepokoju i grozy np.: „Dark Entries”, czy „Stigmata Martyr”, „Nerves”... Teksty na krążku dotyczą kontrowersyjnych tematów, np.: „Stigmata Martyr” – jest to nakreślony jaskrawymi barwami portret stygmatyka (na żywo ilustrowała go scena ukrzyżowania).

W 1980 roku Bauhaus dał ponad osiemdziesiąt koncertów w całym kraju. Zespół nie krył że zmierza ku sukcesom, co jednak nie bardzo podobało się Ivo Wattsonowi-Russellowi, szefowi 4AD, dbającemu o elitarny charakter grupy. Zespól w związku z tym postanowił przejść do innej wytwórni, mieszczącej się w tym samym budynku.

Pierwszym owocem współpracy z nową wytwórnią był singiel „Kick In The Eye/Satori”, wydany w marcu 1981 roku. Singiel ten okazał się bardziej komercyjnym dokonaniem niż wcześniejsze dokonania grupy. Utwór „Kick In The Eye” przypominał dyskotekowe przeboje Davida Bowiego i został odnotowany na dalszych pozycjach list przebojów. W tym czasie, w lutym i w marcu grupa odbyła pierwszą dłuższą trasę po Stanach i Kanadzie. W czerwcu 1981 roku na rynek trafił kolejny singiel „The Passions of Lovers/1.David Jay/2.Peter Murphy/3.Kevin Haskins/4.Daniel Ash”. Tym razem utwór okazał się dość chwytliwy. Na krązku znalazły się także cztery nagrania dokonane przez muzyków osobno – coś pośredniego między żartami muzycznymi a eksperymentami dźwiękowymi. Bauhaus promował płytkę na krótkiej trasie po kraju z zespołem The Birthday Party, ale niestety z niewielkim sukcesem.

W październiku 1981 roku ukazał się drugi album zespołu „Mask”. Album został nagrany głównie w londyńskich Playground Studios, został wyprodukowany tak jak i wcześniejsza płytka przez samych muzyków. Okładkę ozdobił wyprodukowany przez Danny’ego rysunek, wbrew jego intencjom interpretowany jako portret Bauhaus. Płyta robiła wrażenie dzieła bardziej przemyślanego, staranniej przygotowanego i dojrzalszego niż „In The Flat Field” .
„Mask” jest dokonaniem bardziej urozmaiconym. Aby uczynić swoją muzykę bardziej chwytliwą Bauhaus znów wprowadził w niektórych nagraniach dyskotekowe rytmy np.: „Hair Of The Dog”. Zespół wzbogacił też brzmienie sięgając np. po fortepian i syntezator, a w nagraniu „In Fear Of Fear” – saksofon. Większość utworów zachowała mimo wszystko niepokojącą atmosferę wcześniejszych dokonań, głównie dzięki coraz bardziej intrygującym pod względem brzmieniowym partiom gitary Asha.
Grupa promowała album na dużych trasach po Wielkiej Brytanii i innych krajach europejskich. Zrealizowała też niezwykły teledysk do utworu „Mask” (potwierdzający fascynację niemieckim ekspresjonizmem).

W lutym 1982 roku Bauhaus wydał singiel z nową wersją „Kick In The Eye”, co prawda album rozszedł się lepiej niż poprzedni (na listach bestsellerów dotarł do pozycji trzydziestej), jednak nie osiągnął spodziewanego sukcesu.

Kolejną przymiarką do list przebojów był singiel „Spirit/Terror Couple Kill Colonel (wersja koncertowa)” z czerwca 1982 roku. W październiku tego samego roku Bauhaus wydał album „The Sky’s Gone Out”. Album ten okazał się dziełem dość nierównym. Pięć pierwszych utworów to kompozycje z różnych półek. „In The Night” – wczesne dzieło, dla którego zabrakło miejsca na „In The Flat Field”, następną kompozycją jaka się znalazła to: „Third Uncle” – wzięty z sesji radiowej, a więc nagrana w studiu na żywo, porywająca wersja piosenki Briana Eno, „Spirit” – nowe opracowanie utworu znanego singla, „Swing The Heartache” – męcząca, kanciasta, dysonansowa muzyka zaimprowizowana w studiu, a wreszcie zgrabna ballada ukazująca bardziej komercyjne oblicze zespołu „Silent Hedges” Resztę albumu wypełniły utwory bardziej stworzone podczas sesji, zazwyczaj wymęczone, odarte z pomysłów, chaotyczne, jak „The Tree Shadows” w trzech częsciach i kolazowy ‘Exquisite Corpse”. Jedyną kompozycją wśród nich nie pozbawioną wdzięku była urokliwa piosenka „All We Ever Wanted Was Everything”.
Do pierwszych trzydiestu tysięcy egzemplarzy „The Sky’s Gone Out” dodawano drugą płytę, później wydaną też osobno – „Press The Eject And Give Me The Tape” z nagraniami koncertowymi dokonanymi 31 października 1981 roku w Liverpoolu, 9 listopada tego samego roku w Londynie i 24 lutego 1982 również w Londynie.

Grupa nie wierzyła, że któryś z utworów ze „The Sky’s Gone Out” mógł ją wprowadzić na listy przebojów. Na promujący płytę singiel wybrała więc nagranie radiowe z tego okresu – porywającą przeróbkę piosenki „Ziggy Stardust” Davida Bowiego (powtórzyli także nagranie „Third Uncle”, a na maxisinglu dodali m.in. koncertową wersję „Waiting For The Man”The Velvet Underground, nagraną z gościnnym udziałem Nico, później włączoną też do programu kompaktowego wydania „Press The Eject And Give Me The Tape” I był to strzał w dziesiątkę. Właśnie ta płyta przyniosła Bauhaus upragnioną popularność. A jej sukces sprawił, że i album „The Sky’s Gone out” zrobił furorę na listach bestsellerów. Gwiazdorską pozycję formacji ugruntował zaś wampiryczny film „Hunger” – „Zagadka nieśmiertelności” z 1982 roku, reż. Tony Scott – rozpoczynający się nakręconą w londyńskim klubie Heaven sceną wykonania utworu „Bela Lugosi Is Dead”.

Po kolejnej trasie po kraju z udziałem Southern Death Cult – grupa odbyła najbardziej udane tournee po Stanach. A zaraz po powrocie do kraju nagrała utwory „Lagartija Nick” i „Paranoia! Paranoia!”, wydane w styczniu 1983 roku na następnym singlu.

Sukces zniszczył Bauhaus. Media zaczęły bardziej wyróżniać Murphy’ego, z czym nie bardzo mogli się pogodzić pozostali muzycy, to oni bowiem byli głównymi twórcami repertuaru. W Zespole pojawiły się niesmaki i już na początku 1983 roku rozważano nad jego rozwiązaniem. Ostatecznie zadecydowano aby nagrać jeszcze jedną płytę – „Burning From The Inside” . Tymczasem Murphy zachorował na zapalenie płuc i trafił do szpitala. Miał nadzieję, że grupa przełoży sesję – jednak się mylił. Ash, J i Haskins uznali,że bez kolegi, z którym coraz trudniej się porozumiewali, stworzą muzykę lepszą niż z nim, i zabrali się do pracy. Gdy Murphy zjawił się w studiu, nie tylko zdążyli skomponować większość utworów, ale także do prawie wszystkich nagrali podkłady. W tej sytuacji wokalista włączył się w pracę nad albumem tylko w niewielkim zakresie. Wynikiem była całość nieco szokująca. Mimo kilku utworów bliskich dawnego stylu, np. „Antonin Artaud”, nie uległo wątpliwości, że Ash, J. I Haskins postanowili zwrócić się ku innej muzyce, wysmakowanej, subtelnej, niemal zupełnie pozbawionej demonicznej otoczki, np. „King Volcano”, „Slice Of Life”...

Niestety, gdy w połowie lipca 1983 roku album trafił na rynek, przyjęty z entuzjazmem zarówno przez prasę muzyczną , jak i przez fanów... niestety zespołu już nie było Wcześniej przed ukazaniem się płyty w kwietniu, ukazał się singiel „She’s In Parties/Departue”.

Po długiej trasie, obejmującą Francję, Grecję, Izrael, Hongkong i Japonię, zespół pożegnał się z brytyjską publicznością koncertami 4 i 5 lipca w londyńskim Hammersmith Palais. Gdy zchodzili ze sceny.. 5 lipca – J. powiedział do mikrofonu: „Niech spoczywa w spokoju”, a słowa te stały się w 1992 roku tytułem albumu dokumentującego ostatni występ zespołu – „Rest In Peace – The Final Concert”

Latem 1998 roku, po piętnastu latach, grupa Bauhaus wznowiła działalność, ale ograniczyła się wtedy niemal wyłącznie do koncertów. Zaczęli od Stanów (wystartowała 10 lipca w Palladium Theater w Los Angeles), a jesienią zespół odbył także trasę po Europie. Trasa obejmowała m.in. Wielką Brytanię, Francję, Hiszpanię, Włochy, Belgię i Niemcy.
W listopadzie 1999 roku został udokumentowany występ w Hammerstein Ballron w Nowym Jorku albumem „Gotham”. Album ten został wypełniony ekscytującymi wersjami utworów z całego okresu kariery zespołu, przede wszystkim z pierwszych lat, jak „Bela Lugosi Is Dead”, „Double Dare”, „In The Flat Field”, „A God In An Alcove” i „Terror Couple Kill Colonel”. W programie znalazło się też nowe nagranie studyjne – przeróbka „Severence” zespołu Dead Can Dance. Kolejne „Th Dog’s A Vapour”, trafiło na filmową płytę „Heavy Metal – Fakk 2” – (2000)

W latach dziewięćdziesiątych zespół doczekał się hołdów w postaci albumów „Tribute To Bauhaus” (1996) oraz ‘Bela – A Tribute To Bauhaus” (1998) z ich utworami w róznych wykonaniach.

Murphy po rozwiązaniu Bauhaus utworzył najpierw duet Dali’s Car z Mickiem Karnem z Japan, a później działał jako solista. Ash i Haskins założyli zespół Tones On Tail, a następnie z J. – Love And Rockets. Ponadto Ash (jako Daniel Ash) i J. nagrywali indywidualnie.

Dziś po niemalże 20 latach, utworów Bauhausu słucha się tak jakby wszystko było napisane parę tygodni temu. Co prawda świat muzyczny jest teraz trochę inny, jednak zarówno teksty jak i muzyka grupy nie straciły nic na swej aktualności w dzisiejszych czasach. Bauhaus nadal potrafi zaskakiwać, niepokoić i wprawiać w zadumę. Na pewno muzycy nie spodziewali się nagrywając przed laty swoje piosenki że pociągną za sobą nowy nurt w muzyce zwanym rockiem gotyckim.
Dziś grupa uważana jest za prekursorów rocka gotyckiego.
Na koniec jedną z ciekawostek jaką trzeba dodac j jest to iż symbol słynnego nietoperza.. .pochodzi od nazwy klubu „Bats” w którym występował Bauhaus. A więc dzięki zespołowi oraz klubowi w którym grali nietoperz nabrał symbolu gotyckiego :)

Skład:

Peter Murphy (śpiew),
Daniel Ash (śpiew, gitara, saksofon),
David J.(śpiew, gitara basowa),
Kevin Haskins (perkusja).

Dyskografia

1980 - In The Flat Field
1981 - Mask
1982 - Press The Eject and Give Me The Tape
1982 - The Sky's Gone Out
1983 - Burning From The Inside
1983 - The 4AD Singles”
1983 -The Singles 1979-1983
1985 - Bauhaus 1979-1983 Vol 1
1986 - Bauhaus 1979-1983 Vol 2
1987 - Interviev Picture Disc
1989 - Swing The Heartache: The BBC Sessions
1992 - Rest In Piece: The Final Concert
1998 - Cracle – The Very Best Of Bauhaus
1999 - Gotham
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail
Display posts from previous:   
Post new topic   Reply to topic All times are GMT + 1 Hour
Forum Index » Odnośnie Portalu » Biografie » Bauhaus - prekursorzy rocka gotyckiego

 
Jump to:  
You cannot post new topics in this forum
You cannot reply to topics in this forum
You cannot edit your posts in this forum
You cannot delete your posts in this forum
You cannot vote in polls in this forum
You cannot attach files in this forum
You can download files in this forum


Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group