[Myst]

Diary of Dreams - Nigredo

Adrian Hates uraczył nas kolejnym długograjem z krainy snów. Nigredo to najnowszy krążek Diary of Dreams, który premierę miał 25 października. Specjalnie wybrałem się do naszych zachodnich sąsiadów, aby go zakupić i przy okazji odświeżyć moją znajomość z Adrianem z Castle Party 2003, gdyż w jednym ze sklepów podpisywał płytę – specjalna limitowana edycja zawierająca 15 utworów.

Ale przejdźmy do samej muzyki. Adrian jak zwykle nie zawiódł. Jego genialne wyczucie klimatu i umiejętność manipulowania uczuciami poprzez muzykę i niebanalne teksty dała o sobie znać po raz kolejny. Nigredo jest mocniejsza pod względem muzycznym od swojej poprzedniczki Freak Perfume (nie wliczam Dream Collector gdyż to składak). Na początek zaczynający się dosyć enigmatycznie i nieco flegmatycznie „Dead Letter”, który jednak przeradza się w czasie trwania w dosyć mocny utworek, z niesłychanie rozbudowaną warstwą perkusji. I to już będzie nam towarzyszyć przez resztę płyty, gdyż na całym albumie położony jest duży nacisk na perkusję co sprawia, iż płyta jest tak mocna. Przyczynia się też do tego gitara Gaun:A która podbija perkusję i nadaje ostrzejszego charakteru całości. Dalej idąc usłyszymy „Giftraum” – utworek znany z singla o tym samym tytule promującego płytę. Następne utwory utrzymane są w podobnym klimacie, który wzbudza niepokój, jakiś podskórny dreszcz. Słuchając tej płyty można odnieść wrażenie, że cos się czai w ciemnościach. Słuchając jej w nocy mam chęć głębiej wejść pod kołdrę, aby nie zostać wypatrzonym. Choć zdaję sobie sprawę z tego iż to tylko senne majaki, to jednak tak sugestywnie przedstawione, że zaczynam w nie wierzyć. Następne utwory „Kindrom”, „Reigh of Chaos”, „Charma Sleeper” czy “Tales of the Silent City” wzmagaja tylko nerwowe podniecenie. Można odnieść wrażenie, że jestem w bardzo finezyjny I wysublimowany sposób torturowany; powoli, metodycznie I w bardzo pięknej formie. Bo muzyka Diary of Dreams jest przepiękna, pełna emocji, tęsknoty i... strachu. Takie mam wrażenie, że Adrian opisując swoje sny wyzbywa się strachu związanego z nimi i przenosi go na słuchacza. Tylko prawdziwy mistrz jest w stanie manipulować w tak genialny sposób świadomością! I po sporej dawce beatów przenosimy się nagle za sprawą „Portrait of a Cynic” w znacznie spokojniejsze miejsce tej fascynującej opowieści. Jednakże nie oznacza to wcale, że ten przepiękny koszmar się zakończył. Wręcz przeciwnie – im bardziej łagodnieją dźwięki tym napięcie zdaje się wzrastać, oczekując podświadomie powrotu czegoś nienazwanego. I doczekujemy się tego już w kolejnych utworach: „UnMensch”, „The Witching Hour” i „Psycho-Logic”, a w tym ostatnim można nawet wyczuć panikę, co udziela się również słuchającemu. „Krank-Haft” i „Cannibals” to można powiedzieć muzyczny powrót do Freak Perfume, ale nie znaczy to wcale, że nudny i zapętlony, bo zagrane są te utwory w nieco inny sposób, odpowiadający klimatowi właśnie Nigredo. Na zakończenie zostawił Adrian coś, co po prostu przeszło moje najśmielsze oczekiwania – „Mask of Shame” – utwór tak piękny, majestatyczny, przepojony boleścią, smutkiem i nostalgią. To zdecydowanie najmocniejszy punkt tego doskonałego skądinąd albumu. Ten kawałek leciał u mnie przez długi czas, powtarzany wciąż dzięki genialnej funkcji „repeat” w odtwarzaczu. Tak kończy się oficjalna wersja Nigredo. W limitowanej wersji płyty są jeszcze dwa utwory, nazwane „Untitled 1” i „Untitled 2” – pierwszy to po prostu 6 sekund ciszy, natomiast drugi zaskoczy chyba wszystkich fanów Diary of Dreams. Polecam!

Nigredo to dobry album; nawet mogę powiedzieć, że bardzo dobry. Wnosi cos nowego do muzyki Diary of Dreams, która wciąż żyje i ewoluuje. I co najważniejsze – wciąż zachowała swój unikalny charakter i klimat. Bo nikt nie potrafi tak zaczarować słuchacza jak Adrian Hates... Gorąco polecam tę płytę – jest po prostu świetna!


8/10

[Ergo]

no niepowiem ostatnio slucham ciagle tego cd... jest naprawde niezly

[Ergo]

no niepowiem ostatnio slucham ciagle tego cd... jest naprawde niezly