[Centurion]

Choronzon to przedziwny twór. Już grafomańska okładka może budzić mieszane uczucia, ale prawdziwy kosmos zaczyna się dopiero po odpaleniu płyty w odtwarzaczu. Ten debiutancki album pewnego nawiedzonego amerykańca, który utrzymuje, że płyta jest wynikiem jego chorych praktyk narkotyczno-okultystycznych, zowiącego się P.Emerson Williams na pierwszy rzut oka nie trzyma się kupy i podejrzewam, że dla przeważającej liczby potencjalnych odbiorców, na każde kolejne rzuty też. Jedno trzeba przyznać - jest to jedna z bardziej chaotycznych produkcji jaką w życiu słyszałem.

Określenie gatunkowe muzyki Choronzon nie ma większego sensu - co kawałek to inna mieszanina. Płytę rozpoczyna standardowe ambientoidalne intro po którym powoli, wpierw deathrockowo, a później industrialnie i black metalowo zarazem, uderza najlepszy, moim zdaniem, utwór na płycie "Love, Strength; Lies". Automatyczna perkusja, psychiczny, prawie blackowy wokal, który momentami staje się "normalnym" śpiewem, dziwny pogłos, dziwnie brzmiąca gitara, dziwna dynamika, objawiająca się zmianami tempa z niezłym przyspieszeniem, to wszystko brzmi dosyć osobliwie - mnie się bardzo podoba.
Następny track: "Perdurabo (Magog Agog)" to już kakofoniczny industrial z ciekawym efektem perkusyjnym. Momentami nawet noisowe zagrywki, a do tego jeszcze wokalny, blackowy jazgot. Nawet niezła schiza, ale oczywiście tylko dla maniaków. Całość kończy się ambientowo przechodząc w równie ambientoidalny "Under The Leaves", po którym uderza piąty ponad dziesięciominutowy utwór pt: "Crimson Awakening". Po troche przyszumionym wstępie rozwija się do świetnej blackowej kompozycji, która w refrenie staje się balladą. Troche jak w czeskim filmie: nie wiadomo o co chodzi. Ale ta chaotyczna psychoza po paru przesłuchaniach zaczyna nabierać sensu i co więcej podobać się, kusząc swoim chorym urokiem. Płytę uzupełniają jeszcze cztery utwory: deathowo-industrialny "Demon", doomowo-rozpaczliwy "Void", cięzkie, pokręcone "333" z luźniejszymi melodyjnymi elementami miejscami (na którejśtam stronie z tworami pana Williamsa były takie majtasy z ciekawym wzorem z tą liczbą) i kończący płytę "Choronzon" - kakofonieczna sieczka przekształcająca się w balladę.

Muzyka Choronzon jest chora i dzięki temu dla większości będzie nie do strawienia, ale podejrzewam, że co poniektórzy, bardziej odporni na owarte i zeschizowane brzmienia, na długo pozostaną pod jej wrażeniem...

http://DarkCellDigitalMusic.net/Choronzon

[Myst]

Hehe - bardzo trafna recka! Jak dla mnie plytka genialna w swoim chorym i pokreconym klimacie. Czesto ja sobie zapuszczam w ucho, gdy mam ochote na cos popieprzonego. Mnie jednak najbardziej z tej plytki podoba sie kawalek "Cromson Awakening" - ale... de gustibus non disputandum est... jak mawiali starozytni :)