[Myst]

Nie długo kazał nam czekać Adrian Hates na swoje kolejne słowo. Menschfeind ukazała się pół roku po swojej poprzedniczce lecz myli się ten, kto podejrzewa Diary of Dreams o zjadanie własnego ogona. Adrian dał raz jeszcze dowód na to, że jest niedoścignionym mistrzem klimatycznej muzyki.

Menschfeind to dosyć obszerna EPka, trwająca z górą 40 minut. Otrzymujemy tutaj 7 utworów, których spektrum kombinacji i uczuć jest ogromne. Od samego początku coś zaczęło mi jeżyć włosy na karku. Jakiś niepokój wdarł się w moje serce. Słucham w ciemnościach; muzyka zawsze najlepiej dociera do mnie w mroku. Strzeliła deska w podłodze! Zrywam się na równe nogi. Oglądam cały pokój, ale nic tam nie ma. Kładę się z powrotem; to już „Haus der Stille” – kolejny utwór, jeszcze bardziej klaustrofobiczny, ponury i nieziemski. Dość monotonny beat, piękna melodia i delikatne pianino w tle dają wrażenie całkowitej nierealności tej muzyki. Jakby grana była zza ściany przez zespół dawno nieżyjących już muzyków. A u Adriana wokal jakby bardziej delikatny niż poprzednio, jakby bardziej był sennym majakiem niż rzeczywistym głosem, jakby docierał z daleka. Ale to chyba dobrze; taki wyraźny wokal byłby chyba nie na miejscu, przy tak onirycznej muzyce. A powiedzieć trzeba, że naprawdę wprowadza ona w trans, prowadzi moją duszę w dalekie krainy moich własnych marzeń sennych rysując przede mną obrazy żywcem wyjęte z Salvadora Dali. A czas się przy tym zatrzymuje… Można by słuchać Menschfeind bez końca, gdyż przy tej płycie czas staje się bardzo płynny, rozciągnięty, czasem zanika całkowicie i pozostaje tylko wrażenie zawieszenia w próżni sam na sam z tą muzyką. Wystarcza ona za powietrze, pożywienie, czas… Takiej muzyki chcę słuchać! Mam nadzieję, że jest to zapowiedź kolejnej płyty, która będzie w podobnym klimacie.

Nie powiem, zrobiła na mnie Menschfeind duże wrażenie. Życzyłbym sobie bardzo, aby następne wydawnictwa Diary of Dreams szły właśnie w tym kierunku. Coprawda jest to muzyka dużo trudniejsza niż ta z choćby Freak Perfume czy One of 18 Angels, nie nadaje się raczej do tańczenia, a bardziej do kontemplacji, rozmyślań, do zanurzenia się w sobie. Jest piękna, tajemnicza, urzekająca i bardzo, bardzo mroczna i niepokojąca. Jak dla mnie to idzie na wielki plus. Mam nadzieję, że Diary of Dreams nie zejdą z tej ścieżki, bo taki zespół podoba mi się jeszcze bardziej!

Ocena 9/10

[Ergo]

Ja mam zupełnie odmienne zdanie o tej płycie. Oceniłbym ją najwyżej na 6, bardzo sie na niej rozczarowałem. Głos Adriana nie jest wykorzystany tak naprawdę, jest sporo momentów gdzie Adrian w ogole nie pokazuje na ile go stać. Ale to mniejsza bolączka bo DOD to nie tylko Hates.

Muzyka.... ehh..... totalna porażka wg. mnie, piszesz ze nie nadaje się do tanczenia... ok ale to mozna było zrobic inaczej... teraz nawet przy słuchaniu nie jest przyjemnie wg mnie, jesli to ma byc do sluchania to niech to beda utwory w stylu "She and her darkness" z Freak Perfume, tam naprawde byla ladna muzyka i glos Adriana byl sensowniej wykorzystany, slowa.... eh.... nad czym sie tu rozwodzic.

Tutaj jest takie niewiadomo co, jesli przy tym tanczyc to wlasciwie sie mozna "pogibac", bo jest to za wolne zeby przy tym tanczyc, jak na muzyke do typowego sluchania to tez mi czesc utworow co najwyzej srednio sie podoba.

To wydawnictwo wydaje mi sie bardzo ubogie w porownaniu z poprzednimi, ja jestem na NIE jesli chodzi o te plyte.

[Ergo]

Ja mam zupełnie odmienne zdanie o tej płycie. Oceniłbym ją najwyżej na 6, bardzo sie na niej rozczarowałem. Głos Adriana nie jest wykorzystany tak naprawdę, jest sporo momentów gdzie Adrian w ogole nie pokazuje na ile go stać. Ale to mniejsza bolączka bo DOD to nie tylko Hates.

Muzyka.... ehh..... totalna porażka wg. mnie, piszesz ze nie nadaje się do tanczenia... ok ale to mozna było zrobic inaczej... teraz nawet przy słuchaniu nie jest przyjemnie wg mnie, jesli to ma byc do sluchania to niech to beda utwory w stylu "She and her darkness" z Freak Perfume, tam naprawde byla ladna muzyka i glos Adriana byl sensowniej wykorzystany, slowa.... eh.... nad czym sie tu rozwodzic.

Tutaj jest takie niewiadomo co, jesli przy tym tanczyc to wlasciwie sie mozna "pogibac", bo jest to za wolne zeby przy tym tanczyc, jak na muzyke do typowego sluchania to tez mi czesc utworow co najwyzej srednio sie podoba.

To wydawnictwo wydaje mi sie bardzo ubogie w porownaniu z poprzednimi, ja jestem na NIE jesli chodzi o te plyte.

[Myst]

No ta płyta moim zdaniem jest bardzo taka... hmmm... horrorowata. Rozmawiałem z kilkoma ludźmi na ten temat i ich zdanie jest podobne. Adrian zaczął robić muzykę bardziej do słuchania niż do zabawy. Więcej w niej mroku, klimatu i innych takich zagrywek. Poprostu Diary of Dreams rozwija się, nie stoi w miejscu. Zmian ogólnie nie lubię, ale tę akurat pochawlam :)

[Ergo]

no coz wszystko jest rzecza gustu tobie nie podobaly sie zmiany mortiisa a mnie nawet podeszlo... :] ale jak diary bedzie dalej tak grali to stanie sie kilejna z grupek grajacych takie niewiadomo co bez wyrazu, bo do tego daza... to co robili wczesniej bylo bardziej wyraziste.

[Ergo]

no coz wszystko jest rzecza gustu tobie nie podobaly sie zmiany mortiisa a mnie nawet podeszlo... :] ale jak diary bedzie dalej tak grali to stanie sie kilejna z grupek grajacych takie niewiadomo co bez wyrazu, bo do tego daza... to co robili wczesniej bylo bardziej wyraziste.

[Myst]

I z tym się zgodzę - to co robili wcześniej wyróżniało ich spośród wszystkich tych grup electro/gothic. Wydaje mi się jednak, że jeśli pójdą dalej w tym klimacie, a nawet posuną się jeszcze bardziej, to znajdą niszę wśród projektów noizowo/industrialnych. Choć wydaje mi się, że nie dojdzie do tego. Ja jednak jestem bardzo na plus nastawiony, a nawet bardzo bym chciał, żeby Adrian zaczął grać jeszcze spokojniejszą i bardziej udziwnioną muzykę.