[papiesz]

Fire + Ice "Birdking"
Wydawca: Fremdheit
Numer katalogowy: FREMD CD 2000
Rok wydania: 2000
Nośnik: CD

Ian Read, człowiek stojący za projektem o nazwie Fire + Ice, to osoba dobrze znana wielbicielom neofolku. Już w latach 80’ współpracował on z takimi zespołami jak Death In June (płyta „Brown Book”), Current 93 („Swastikas for Noddy”), a razem z Tonym Wakefordem założył Sol Invictus, z którym nagrał kilka albumów. W 1991 roku, ze względu na wyjazd do Niemiec, jego współpraca z artystami brytyjskimi uległa zerwaniu. Nie przeszkodziło mu to jednak powołać dożycia własnego muzycznego projektu – właśnie Fire + Ice, który debiutował wydanym w 1992 roku albumem „Gilded By The Sun”. Od tamtej pory wydał pod tym szyldem około dziesięciu płyt, często zmieniając skład i będąc jego jedynym stałym członkiem. Wydany w 2000 „Birdking” jest jak do tej pory (nie licząc siedmiocalówki wydanej z Death In June „We said destroy”) ostatnim i chyba najlepszym dokonaniem Fire + Ice. Niewątpliwie duży wpływ na to mieli zaproszeni do sesji nagraniowej goście, wśród których znaleźli się m.in. Joseph Budenholzer (Backworld), Michael Cashmore (Current 93, Nature & Organisation), Annabel Lee (Blood Axis, Amber Asylum), Michael Moynihan (Blood Axis), Richard Leviathan (Strenght Through Joy, Ostara) oraz Douglas P. (Death In June). Jak więc widać – doborowe towarzystwo.

Sama muzyka zawarta na „Birdking” oparta jest głównie na kompozycjach na gitarę akustyczną, urozmaicanych partiami skrzypiec, klawiszami i instrumentami perkusyjnymi. Spore piętno wywarł na muzykę Cashmore – niektóre gitarowe melodie równie dobrze mogłyby się znaleźć na jego solowej płycie lub albumie C 93. Momentami kompozycje sprawiają wrażenie jakby były podkładem dla pieśni średniowiecznych truwerów, z czym zresztą koresponduje poniekąd sposób śpiewania Reada. Na tej płycie śpiewa on zresztą dość przejmująco, delikatnie i z wyraźnie słyszalnym uczuciem – w zasadzie porównanie jego wokalu do głosu Antony’ego z Antony and the Johnsons nie byłoby zbyt wielkim nadużyciem. Z początku może nawet taki sposób śpiewania razić, lecz w przyjętej konwencji mi osobiście bardzo odpowiada.
Autorem większości tekstów jest sam Ian Read. Nie są one pozbawione nawiązań do brytyjskiego folkloru („The Werewolves of London Town”), oraz mitologii nordyckiej (jeden z głównych motywów twórczości Fire + Ice, vide wydany w 1996 roku album „Runa”). Zresztą utwór „The Lady Of Vanir” wykonuje Alice Karlsdottir (także autorka tekstu), uczestniczka ruchu Asatru i autorka publikacji dotyczących nordyckich wierzeń.

Ogólnie jest to interesująca płyta dla wielbicieli neofolkowych brzmień. Nie jest to może dzieło na miarę „Thunder Perfect Mind” czy „But What Ends When The Symbols Shatter?”, jednak dla mnie jest to zdecydowanie ciekawy, melancholijny album wpisujący się w nurt brytyjskiego neofolku. Jeśli ktoś nie zna Fire + Ice i chciałby się zapoznać z twórczością tego zespołu to polecam zacząć od tej właśnie płyty.

Lista utworów:
1. Dragons In The Sunset [4:00]
2. Birdking [5:18]
3. The Werewolves Of London Town [4:44]
4. Drighten’s Hall [4:59]
5. Gaze Of The Proud [4:12]
6. The Lady Of Vanir [4:57]
7. Flagg [4:11]
8. Take My Hand [2:05]
9. Greyhead [4:55]
10. My Brother [3:18]
11. Buast Til Ófriðar [0:53]
12. Where Have The Gone? [4:55]

www.mackaos.com.au/ACT/Fice.html

Pierwotnie recenzja ukazała się w internetowym magazynie Kaos Ex Machina.