[PePe]

Opeth bez wątpienia należy do najbardziej nowatorskich i oryginalnych kapel w dzisiejszym metalowym światku. Szwedzi znani są z tego ze „uprawiają” muzykę którą bardzo trudno sklasyfikować (określaną przez niektórych nieudolnie jako leśny metalJ). Długie oryginalne wielowątkowe kompozycje składające się z ostrego niemal blackmetalowego grania na przemian przeplatanego z delikatnymi akustycznymi wstawkami, oraz głos Michaela który bez trudu przechodzi z growlingu po nastrojowy śpiew.

Jednak siódmy już album „Damnation” jest swego rodzaju eksperymentem, podróżą muzyków po delikatniejszej stronie ich osobowości. Nie ma tu ostrego grania, nie ma krzyku, za to jest nieco ciszej z troszkę większą dawka elektroniki i gitary akustycznej. Mimo, że utwory różnią się od wcześniejszych dokonań Opeth’a dalej zbudowane są z niebywałą pomysłowością charakterystyczna dla muzyków. Nie ma tu przypadku nie ma powielania schematów, każdy otwór jest jedyny w swoim rodzaju. Jest to bardzo emocjonalny i głęboki album ale jednocześnie o wiele bardziej przystępny od poprzednich. Bez wątpienia fani wcześniejszych dzieł docenią nowe oblicze zespołu, ale Damnation to także dobra okazja aby do muzyki Szwedów sięgnęli nowi odbiorcy, niekoniecznie gustujący w ostrym metalowym graniu, ale właśnie Ci lubiący muzykę spokojniejsza, alternatywna. Muzycy udowodnili ze nawet przy Tworzeniu czegoś zupełnie nowego i odmiennego potrafią stworzyć cos doskonałego, cos przy czym żaden wrażliwy słuchacz nie przejdzie obojętnie. Przy słuchaniu „potępionego” będziecie otępieni.

9/10

Tracklista:
1 WINDOWPANE
2 IN MY TIME OF NEED
3 DEATH WHISPERED A LULLABY
4 CLOSURE
5 HOPE LEAVES
6 TO RID THE DISEASE
7 ENDING CREDITS
8 WEAKNESS

[PePe]

Opeth bez wątpienia należy do najbardziej nowatorskich i oryginalnych kapel w dzisiejszym metalowym światku. Szwedzi znani są z tego ze „uprawiają” muzykę którą bardzo trudno sklasyfikować (określaną przez niektórych nieudolnie jako leśny metalJ). Długie oryginalne wielowątkowe kompozycje składające się z ostrego niemal blackmetalowego grania na przemian przeplatanego z delikatnymi akustycznymi wstawkami, oraz głos Michaela który bez trudu przechodzi z growlingu po nastrojowy śpiew.

Jednak siódmy już album „Damnation” jest swego rodzaju eksperymentem, podróżą muzyków po delikatniejszej stronie ich osobowości. Nie ma tu ostrego grania, nie ma krzyku, za to jest nieco ciszej z troszkę większą dawka elektroniki i gitary akustycznej. Mimo, że utwory różnią się od wcześniejszych dokonań Opeth’a dalej zbudowane są z niebywałą pomysłowością charakterystyczna dla muzyków. Nie ma tu przypadku nie ma powielania schematów, każdy otwór jest jedyny w swoim rodzaju. Jest to bardzo emocjonalny i głęboki album ale jednocześnie o wiele bardziej przystępny od poprzednich. Bez wątpienia fani wcześniejszych dzieł docenią nowe oblicze zespołu, ale Damnation to także dobra okazja aby do muzyki Szwedów sięgnęli nowi odbiorcy, niekoniecznie gustujący w ostrym metalowym graniu, ale właśnie Ci lubiący muzykę spokojniejsza, alternatywna. Muzycy udowodnili ze nawet przy Tworzeniu czegoś zupełnie nowego i odmiennego potrafią stworzyć cos doskonałego, cos przy czym żaden wrażliwy słuchacz nie przejdzie obojętnie. Przy słuchaniu „potępionego” będziecie otępieni.

9/10

Tracklista:
1 WINDOWPANE
2 IN MY TIME OF NEED
3 DEATH WHISPERED A LULLABY
4 CLOSURE
5 HOPE LEAVES
6 TO RID THE DISEASE
7 ENDING CREDITS
8 WEAKNESS

[blaine]

no, na tym albumie wyraznie slychac wplyw Stevena Wilsona z Porcupine Tree, ktory pomagal Opethowi w produkcji tej plyty.