[Tomasz]

Muzyka wciąż ewoluuje i zmienia się, na przekór tym, którzy już dawno ogłosili jej koniec. Z jednej strony rozwój technologii umożliwia powstawanie nowych instrumentów, nieistniejących wcześniej urządzeń do emitowania i modulacji dźwięku, z drugiej artyści sięgają głęboko w przeszłość i na bazie wcześniej wykreowanych stylów i estetyk tworzą ich zupełnie nowe odmiany, wciąż jednak genetycznie powiązane ze swoimi pierwotnymi formami. Nie ma gatunku, który stałby cały czas w miejscu i pozostał wciąż taki sam – brak zmian to śmierć lub rozpłynięcie się w zalewie epigonii. Pomiędzy gatunkami zachodzi szczególna osmoza – wzajemne przenikanie się i stapianie w nowe kształty, które dzięki tego rodzaju mariażom wnoszą do historii sztuki dźwięku zupełnie nieznane dotąd wartości. Przyszłość nieustannie splata się z przeszłością, a poszczególne nurty mieszają się ze sobą – czasami czerpiąc ze swoich poprzedników specyficzne instrumentarium, inspirują się ich szczególną metodę kompozycyjną czy też zapożyczają charakterystyczne dla nich struktury budowania utworów. W niektórych wypadkach jest to tylko cytat czy zapożyczenie, które nadające nowego znaczenia pierwotnie istniejącym już elementom, innym razem dochodzi do połączenia pozornie sprzecznych ze sobą składników, nie występujących wcześniej w tej konfiguracji, tworząc coś świeżego i nowatorskiego. Muzyka żyje – temu stwierdzeniu nie da się zaprzeczyć. Żyje i pulsuje energią, która jest jej podstawową i najważniejszą cechą – energią dźwięku. To nieuchronne krzyżowanie się i naturalne odświeżanie gatunków, ich ewolucja i transformacja starych form w nowe jest tematem przewodnim szóstej edycji ENERGII DŹWIĘKU, festiwalu organizowanego przez Stowarzyszenie Industrial Art.
W tym roku na festiwalowej scenie wystąpi Ghédalia Tazartès – artysta osobny, o którym mówi się, że stworzył właściwie nowy kierunek awangardy, która ma tylko jednego przedstawiciela, jego samego. Tworzone przez niego na żywo dźwiękowe krajobrazy, namalowane przez ludzki głos, elektronikę i etniczne instrumenty, posłużą za tło do projekcji legendarnego niemego filmu Häxan z 1922 roku. We Wrocławiu zagości też istniejący już ponad trzydzieści lat brytyjski zespół Blurt – niestrudzeni i bezkompromisowi eksperymentatorzy, którzy wyrośli na gruncie post-punkowej rewolucji, nie zamykający się jednak w wąskiej specyfice gatunku, stale poszukując nowych wyzwań i wplatając do swojej muzyki elementy jazzu, no wave i innych stylistyk. Obok nich zaprezentuje się formacja Jack Dupon – francuscy szaleńcy, odwołujący się w swojej twórczości do Rock In Opposition – nurtu artystycznej rebelii lat siedemdziesiątych, którego celem było nie tylko ostre przeciwstawienie się skostniałym regułom tworzenia samej muzyki i nakazanym przez tradycję ograniczeniom, ale też radykalny protest wymierzony w komercjalizację całego muzycznego rynku. Do tych samych korzeni odwoła się formacja Light Coorporation – druga w historii polska formacja wydająca w prestiżowej wytwórni Recommended Records – łącząca w swoich utworach schematy zaczerpnięte z RIO z jazzem i nowymi technologiami audiowizualnymi. Z kolei trio Haight-Ashbury przywoła z przeszłości duchy hipisowskiego buntu, oddając swój hołd wskrzeszonej muzyce zachodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych z lat sześćdziesiątych XX wieku w odświeżonej, nie pozbawionej jednak pewnej dozy ironii i krytycyzmu wersji. Całość programu dopełni grupa Pumajaw, reprezentująca nową linię muzyków, odwołujących się w swojej twórczości do folku i tradycji, jednak w mocno zmienionej, uwspółcześnionej i dostosowanej do naszych czasów formie. Dwa lipcowe wieczory staną się okazją do zapoznania się z tymi nowymi realizacjami gatunkowymi – zdekonstruowanymi, nowatorskimi i wypełnionymi masą obietnic na temat przyszłości całej muzyki.

Miejsce ma zawsze znaczenie przy percepcji muzyki i wpływa na jej interpretację – tegoroczna edycja ENERGII DŹWIĘKU wyprowadza się z tradycyjnych sal koncertowych i klubów na dziedziniec wrocławskiej Galerii BWA Awangarda przy ulicy Wita Stwosza 32.

ARTYŚCI

BLURT

Pełna dysonansów, szorstka i niepokojąca muzyka formacji Blurt jest zdecydowanie wyzwaniem dla słuchaczy przyzwyczajonych do dźwiękowej papki serwowanej przez większość stacji radiowych. Ten istniejący od wczesnych lat osiemdziesiątych XX wieku zespół wniósł znaczący wkład w historię post-punkowej rewolty i nawet teraz, po ponad trzydziestu latach aktywności, wciąż cechuje się taka samą artystyczną bezkompromisowością, jak w momencie swojego powstania. Blurt ze swobodą ślizga się po śliskich i dla wielu niedostępnych krawędziach między gatunkami, odważnie wkraczając na niebezpieczne dźwiękowe terytoria, gdzie inni muzycy po prostu boją się zapuszczać – znajdzie się tu miejsce dla minimalistycznej nowej fali zderzonej z free jazzem, tu funk wchodzi w mariaż z psychodelią, a afrykańskie transowe rytmy współgrają z punkową energią i motoryką. Demoniczne dźwięki saksofonu Teda Miltona, założyciela i lidera projektu, uzupełnione jego wykrzyczaną wprost z trzewi dadaistyczną poezją stały się znakiem rozpoznawczym tego projektu, który nie tracąc nic ze swojego stylu i oryginalności przez kilka dekad ewoluował i nadal nie przestaje. Kiedyś muzykę Blurt określano muzyką XXI wieku – jednak wiek XXI już nastał, a twórczość formacji nadal wydaje się wybiegać w daleką przyszłość.
www.tedmilton.net

GHÉDALIA TAZARTÈS

Ghédalia Tazartès to jedna z najbardziej tajemniczych i jednocześnie najbardziej fascynujących postaci współczesnej muzyki eksperymentalnej. Nagrywa bardzo rzadko, wydając jedną płytę raz na kilka lat. Koncertuje jeszcze rzadziej, co sprawia, że jego publiczne występy za każdym razem są wyjątkowymi wydarzeniami. Jego muzyki nie da się porównać do twórczości jakiegokolwiek innego artysty – jest ona tak oryginalna, osobista i wyjątkowa, a sam Tazartès z braku lepszego wyrazu, który by już wcześniej istniał, określa ją mianem „impromuzu”. Ten Francuz pochodzenia tureckiego i greckiego, którego rodzice – żydzi sefardyjscy – rozmawiali między sobą po hiszpańsku, stworzył swoją własną wersję awangardy dźwiękowej, bogatą w przeróżne odcienie i kolory. U niego muzyka konkretna lekko przechodzi w – prawdziwą lub też wymyśloną – muzykę etniczną, poezja nagle staje się noisem, elektroniczne kolaże i sample mogą w ciągu sekundy zmienić się w smutne melodie pełne niezwykłego piękna, jego głos z zaśpiewu muezzina ewoluuje w rockowy krzyk, a wszystkie te elementy zgodnie ze sobą współgrają, tworząc spójną i fascynującą całość. Ghédalia Tazartès jest jedyny w swoim rodzaju i taka jest też jego twórczość – mistyczne pieśni na głos i taśmy. To artystyczny nomada, który wędruje przez muzykę od śpiewu do rytmu, od jednego głosu do drugiego.
www.hinterzimmer-records.com/artists/ghedalia-tazartes.html


HAIGHT-ASHBURY

Nazwa zobowiązuje – ta zasada zdecydowanie sprawdza się w przypadku szkockiego tercetu Haight-Ashbury. Bo w jakie dźwiękowe rejony może udać się zespół, który zaczerpnął swoje miano od dzielnicy San Francisco, będącej kolebką i mekką całego ruchu hipisowskiego, na której ulicach zawiązały się takie grupy jak Grateful Dead, The Charlatans czy Jefferson Airplane? I tak dokładnie jest – dwie wokalistki, wspierane przez utalentowanego gitarzystę, brzmią jak nowa, poprawiona wersja psychodelicznej Abby. Kosmiczny, neo-hipisowski pop w ich wykonaniu to muzyka pełna melodyjności, harmonii i dojmującej nostalgii za latami sześćdziesiątymi XX wieku. Z jednej strony piosenki Haight-Ashbury przywołują wizje szalonych tańców na pustyni, wkładania kwiatów w lufy broni członków Gwardii Narodowej i erupcji wolnej miłości, a z drugiej strony przypominają o ciemniejszych aspektach związanych z rewolucją dzieci-kwiatów. Muzycy potrafią płynnie przechodzić od pełnej słodyczy lekkości do często mrocznej i ciężkiej atmosfery – i to nierzadko w obrębie jednego utworu. Słońce Kalifornii i Charles Manson, zwiewne szaty i psychodeliczne eksperymenty – Haight-Ashbury to dźwiękowa podróż w przeszłość, nie będąca jednak zwykłą kopią estetyki tamtej epoki, lecz jej nowoczesnym i twórczym przełożeniem.
www.haight-ashbury.co.uk/

JACK DUPON

Czterech szalonych improwizatorów, dla których nie liczą się jakiekolwiek wyznaczone granice muzycznych stylistyk – tak najlepiej chyba można opisać oryginalną francuską formację Jack Dupon. Ich twórczość była opisywana już różnie: niektórzy widzą w nich odnowicieli psychodelicznego i progresywnego rocka, część krytyków definiuje ich muzykę jako symfoniczny punk, inni wolą używać bezpiecznej etykietki awangardy i eksperymentu. Ale żadne z tych określeń w pełni nie oddaje bogactwa kreowanych przez grupę dźwięków. W ich utworach można odnaleźć kompozycyjną dyscyplinę przywołującą na myśl King Crimson, dalekie od kanonicznego wykorzystanie instrumentarium kojarzy się z dokonaniami Primusa, klimatyczność i atmosfera wydają się być podobne do tych, które można było usłyszeć w nagraniach Gong czy Univers Zero, nad wszystkim unosi się duch Franka Zappy, a dodatkowo całe to smakowite muzyczne danie zostało podlane sosem francuskiej kabaretowej piosenki. Nie bez powodu to właśnie oni zostali zaproszeni do wzięcia udziału w jednej z edycji prestiżowego festiwalu Rock In Opposition, promującego muzykę niebanalną, wyjątkową i buntowniczą, daleką od komercyjności i schematyczności. Jack Dupon pokazuje wprost, że w ich szaleństwie zdecydowanie jest jakaś metoda.
www.myspace.com/jackdupon

LIGHT COORPORATION

Połączenie jazzu i rocka wydaje się być w dzisiejszych czasach ryzykownym przedsięwzięciem – wiele osób uważa, że na gruncie mariażu obu estetyk zostało powiedziane już wszystko i że bardzo trudno w tej materii o nowy i świeży głos. Fakt, trudno znaleźć takich muzyków czy projekty, jednak nie jest to rzeczą niemożliwą. Żywym dowodem ich istnienia jest polska formacja Light Coorporation, której muzyka jest udaną i oryginalną kontynuacją nurtu Rock In Opposition, w twórczy sposób czerpiącą z pierwotnych źródeł i założeń tej stylistyki. Ich kreatywne zestawienie elementów jazzu z awangardową odmianą rocka progresywnego jest wyjątkowe i niespotykane nie tylko w naszym kraju. Artyści nie starają się kopiować nikogo i niczego, jedynie odwołując się do przeszłości gatunku i prezentując jego uwspółcześnioną, nowoczesną wersję. Umiejętnie łącząc akustyczne dźwięki instrumentów dętych z elektroniką gitar i syntezatorów, a pełne transowości wzorce rytmiczne zestawiając z melodyjnością kompozycji, członkowie Light Coorporation potrafią przedstawić słuchaczowi muzykę inteligentną i niebanalną, która podczas koncertów grupy dopełniana jest przez starannie wyselekcjonowane wizualizacje, wspólnie z dźwiękami budującymi szczególną atmosferę. Light Coorporation to drugi w historii polski zespół, który wydał swoją płytę w prestiżowej wytwórni Recommended Records.
http://lightcoorporation.com/

PUMAJAW

Pinkie Maclure jest posiadaczką wyjątkowego, obejmującego kilka oktaw głosu, który potrafi wprawić w stan drżenia nie tylko ściany, ale też trzewia słuchaczy. John Wills – niegdyś członek kultowych formacji Loop i Hair & Skin Trading Company – to niezwykle uzdolniony miltiinstrumentalista, który za pomocą zapętlonych dźwięków gitary, mandoliny, przeróżnych sampli i hipnotycznych rytmów potrafi dźwiękowo oddać świat marzeń sennych. Ta para muzyków tworzy Pumajaw, unikalny w swojej oryginalności duet, którego pełne uwodzicielskiej siły brzmienie wymyka się prostej kategoryzacji – tu barokowy psychodeliczny pop stopniowo zmienia się w wypełnione zmysłowością folkowe pieśni, by w końcu stać się dziwnymi, pełnymi kakofonii i transowości lamentami. Ich muzyka to podróż do dźwiękowych krain animalistycznej, rytualnej intensywności, gdzie pełna tajemniczości mroczna elektronika idealnie współgra z tekstami opowiadającymi uwodzicielskie historie o nadziei i rozpaczy, a to połączenie dźwięku i słowa potrafi wywołać wręcz fizycznie odczuwalne emocje u słuchaczy. W tym samym momencie nowoczesne i staroświeckie, wierne duchowi psychodelii i jedyne w swoim rodzaju brzmienie Pumajaw, doczekało się własnego miana, ukutego specjalnie dla tej formacji – to „folkadelica”, z którą kontakt za każdym razem jest dogłębnym, hipnotycznym doświadczeniem.
www.pumajaw.co.uk/

PROGRAM

13.07 – GODZ. 18.00
BLURT (UK)
JACK DUPON (F)
LIGHT COORPORATION (PL)

14.07 – GODZ. 18.00

GHÉDALIA TAZARTÉS (F)
PUMAJAW (UK)
HAIGHT-ASHBURY (UK)



WSZYSTKIE KONCERTY ODBYWAJĄ SIĘ W BWA AWANGARDA (OGRÓD), UL. WITA STWOSZA 32

CENA BILETU ZA DZIEŃ – 35 PLN
rezerwacja: frett@jobkarma.pl
CENA BILETÓW – 35 PLN ZA DZIEŃ
rezerwacja: frett@jobkarma.pl


KONTAKT

W RAZIE JAKICHKOLWIEK PYTAŃ PROSIMY O KONTAKT:


MACIEJ FRETT
GSM +48 507 545 893
FRETT@JOBKARMA.PL

ARKADIUSZ BAGIŃSKI
GSM +48 661 352 413
AREK@JOBKARMA.PL

RAFAŁ JĘCZMYK
GSM +48 694 541 118
RAFAL@AVANTART.PL

www.industrialart.eu
www.frett.pl
www.jobkarma.pl

[Tomasz]

Muzyka wciąż ewoluuje i zmienia się, na przekór tym, którzy już dawno ogłosili jej koniec. Z jednej strony rozwój technologii umożliwia powstawanie nowych instrumentów, nieistniejących wcześniej urządzeń do emitowania i modulacji dźwięku, z drugiej artyści sięgają głęboko w przeszłość i na bazie wcześniej wykreowanych stylów i estetyk tworzą ich zupełnie nowe odmiany, wciąż jednak genetycznie powiązane ze swoimi pierwotnymi formami. Nie ma gatunku, który stałby cały czas w miejscu i pozostał wciąż taki sam – brak zmian to śmierć lub rozpłynięcie się w zalewie epigonii. Pomiędzy gatunkami zachodzi szczególna osmoza – wzajemne przenikanie się i stapianie w nowe kształty, które dzięki tego rodzaju mariażom wnoszą do historii sztuki dźwięku zupełnie nieznane dotąd wartości. Przyszłość nieustannie splata się z przeszłością, a poszczególne nurty mieszają się ze sobą – czasami czerpiąc ze swoich poprzedników specyficzne instrumentarium, inspirują się ich szczególną metodę kompozycyjną czy też zapożyczają charakterystyczne dla nich struktury budowania utworów. W niektórych wypadkach jest to tylko cytat czy zapożyczenie, które nadające nowego znaczenia pierwotnie istniejącym już elementom, innym razem dochodzi do połączenia pozornie sprzecznych ze sobą składników, nie występujących wcześniej w tej konfiguracji, tworząc coś świeżego i nowatorskiego. Muzyka żyje – temu stwierdzeniu nie da się zaprzeczyć. Żyje i pulsuje energią, która jest jej podstawową i najważniejszą cechą – energią dźwięku. To nieuchronne krzyżowanie się i naturalne odświeżanie gatunków, ich ewolucja i transformacja starych form w nowe jest tematem przewodnim szóstej edycji ENERGII DŹWIĘKU, festiwalu organizowanego przez Stowarzyszenie Industrial Art.
W tym roku na festiwalowej scenie wystąpi Ghédalia Tazartès – artysta osobny, o którym mówi się, że stworzył właściwie nowy kierunek awangardy, która ma tylko jednego przedstawiciela, jego samego. Tworzone przez niego na żywo dźwiękowe krajobrazy, namalowane przez ludzki głos, elektronikę i etniczne instrumenty, posłużą za tło do projekcji legendarnego niemego filmu Häxan z 1922 roku. We Wrocławiu zagości też istniejący już ponad trzydzieści lat brytyjski zespół Blurt – niestrudzeni i bezkompromisowi eksperymentatorzy, którzy wyrośli na gruncie post-punkowej rewolucji, nie zamykający się jednak w wąskiej specyfice gatunku, stale poszukując nowych wyzwań i wplatając do swojej muzyki elementy jazzu, no wave i innych stylistyk. Obok nich zaprezentuje się formacja Jack Dupon – francuscy szaleńcy, odwołujący się w swojej twórczości do Rock In Opposition – nurtu artystycznej rebelii lat siedemdziesiątych, którego celem było nie tylko ostre przeciwstawienie się skostniałym regułom tworzenia samej muzyki i nakazanym przez tradycję ograniczeniom, ale też radykalny protest wymierzony w komercjalizację całego muzycznego rynku. Do tych samych korzeni odwoła się formacja Light Coorporation – druga w historii polska formacja wydająca w prestiżowej wytwórni Recommended Records – łącząca w swoich utworach schematy zaczerpnięte z RIO z jazzem i nowymi technologiami audiowizualnymi. Z kolei trio Haight-Ashbury przywoła z przeszłości duchy hipisowskiego buntu, oddając swój hołd wskrzeszonej muzyce zachodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych z lat sześćdziesiątych XX wieku w odświeżonej, nie pozbawionej jednak pewnej dozy ironii i krytycyzmu wersji. Całość programu dopełni grupa Pumajaw, reprezentująca nową linię muzyków, odwołujących się w swojej twórczości do folku i tradycji, jednak w mocno zmienionej, uwspółcześnionej i dostosowanej do naszych czasów formie. Dwa lipcowe wieczory staną się okazją do zapoznania się z tymi nowymi realizacjami gatunkowymi – zdekonstruowanymi, nowatorskimi i wypełnionymi masą obietnic na temat przyszłości całej muzyki.

Miejsce ma zawsze znaczenie przy percepcji muzyki i wpływa na jej interpretację – tegoroczna edycja ENERGII DŹWIĘKU wyprowadza się z tradycyjnych sal koncertowych i klubów na dziedziniec wrocławskiej Galerii BWA Awangarda przy ulicy Wita Stwosza 32.

ARTYŚCI

BLURT

Pełna dysonansów, szorstka i niepokojąca muzyka formacji Blurt jest zdecydowanie wyzwaniem dla słuchaczy przyzwyczajonych do dźwiękowej papki serwowanej przez większość stacji radiowych. Ten istniejący od wczesnych lat osiemdziesiątych XX wieku zespół wniósł znaczący wkład w historię post-punkowej rewolty i nawet teraz, po ponad trzydziestu latach aktywności, wciąż cechuje się taka samą artystyczną bezkompromisowością, jak w momencie swojego powstania. Blurt ze swobodą ślizga się po śliskich i dla wielu niedostępnych krawędziach między gatunkami, odważnie wkraczając na niebezpieczne dźwiękowe terytoria, gdzie inni muzycy po prostu boją się zapuszczać – znajdzie się tu miejsce dla minimalistycznej nowej fali zderzonej z free jazzem, tu funk wchodzi w mariaż z psychodelią, a afrykańskie transowe rytmy współgrają z punkową energią i motoryką. Demoniczne dźwięki saksofonu Teda Miltona, założyciela i lidera projektu, uzupełnione jego wykrzyczaną wprost z trzewi dadaistyczną poezją stały się znakiem rozpoznawczym tego projektu, który nie tracąc nic ze swojego stylu i oryginalności przez kilka dekad ewoluował i nadal nie przestaje. Kiedyś muzykę Blurt określano muzyką XXI wieku – jednak wiek XXI już nastał, a twórczość formacji nadal wydaje się wybiegać w daleką przyszłość.
www.tedmilton.net

GHÉDALIA TAZARTÈS

Ghédalia Tazartès to jedna z najbardziej tajemniczych i jednocześnie najbardziej fascynujących postaci współczesnej muzyki eksperymentalnej. Nagrywa bardzo rzadko, wydając jedną płytę raz na kilka lat. Koncertuje jeszcze rzadziej, co sprawia, że jego publiczne występy za każdym razem są wyjątkowymi wydarzeniami. Jego muzyki nie da się porównać do twórczości jakiegokolwiek innego artysty – jest ona tak oryginalna, osobista i wyjątkowa, a sam Tazartès z braku lepszego wyrazu, który by już wcześniej istniał, określa ją mianem „impromuzu”. Ten Francuz pochodzenia tureckiego i greckiego, którego rodzice – żydzi sefardyjscy – rozmawiali między sobą po hiszpańsku, stworzył swoją własną wersję awangardy dźwiękowej, bogatą w przeróżne odcienie i kolory. U niego muzyka konkretna lekko przechodzi w – prawdziwą lub też wymyśloną – muzykę etniczną, poezja nagle staje się noisem, elektroniczne kolaże i sample mogą w ciągu sekundy zmienić się w smutne melodie pełne niezwykłego piękna, jego głos z zaśpiewu muezzina ewoluuje w rockowy krzyk, a wszystkie te elementy zgodnie ze sobą współgrają, tworząc spójną i fascynującą całość. Ghédalia Tazartès jest jedyny w swoim rodzaju i taka jest też jego twórczość – mistyczne pieśni na głos i taśmy. To artystyczny nomada, który wędruje przez muzykę od śpiewu do rytmu, od jednego głosu do drugiego.
www.hinterzimmer-records.com/artists/ghedalia-tazartes.html


HAIGHT-ASHBURY

Nazwa zobowiązuje – ta zasada zdecydowanie sprawdza się w przypadku szkockiego tercetu Haight-Ashbury. Bo w jakie dźwiękowe rejony może udać się zespół, który zaczerpnął swoje miano od dzielnicy San Francisco, będącej kolebką i mekką całego ruchu hipisowskiego, na której ulicach zawiązały się takie grupy jak Grateful Dead, The Charlatans czy Jefferson Airplane? I tak dokładnie jest – dwie wokalistki, wspierane przez utalentowanego gitarzystę, brzmią jak nowa, poprawiona wersja psychodelicznej Abby. Kosmiczny, neo-hipisowski pop w ich wykonaniu to muzyka pełna melodyjności, harmonii i dojmującej nostalgii za latami sześćdziesiątymi XX wieku. Z jednej strony piosenki Haight-Ashbury przywołują wizje szalonych tańców na pustyni, wkładania kwiatów w lufy broni członków Gwardii Narodowej i erupcji wolnej miłości, a z drugiej strony przypominają o ciemniejszych aspektach związanych z rewolucją dzieci-kwiatów. Muzycy potrafią płynnie przechodzić od pełnej słodyczy lekkości do często mrocznej i ciężkiej atmosfery – i to nierzadko w obrębie jednego utworu. Słońce Kalifornii i Charles Manson, zwiewne szaty i psychodeliczne eksperymenty – Haight-Ashbury to dźwiękowa podróż w przeszłość, nie będąca jednak zwykłą kopią estetyki tamtej epoki, lecz jej nowoczesnym i twórczym przełożeniem.
www.haight-ashbury.co.uk/

JACK DUPON

Czterech szalonych improwizatorów, dla których nie liczą się jakiekolwiek wyznaczone granice muzycznych stylistyk – tak najlepiej chyba można opisać oryginalną francuską formację Jack Dupon. Ich twórczość była opisywana już różnie: niektórzy widzą w nich odnowicieli psychodelicznego i progresywnego rocka, część krytyków definiuje ich muzykę jako symfoniczny punk, inni wolą używać bezpiecznej etykietki awangardy i eksperymentu. Ale żadne z tych określeń w pełni nie oddaje bogactwa kreowanych przez grupę dźwięków. W ich utworach można odnaleźć kompozycyjną dyscyplinę przywołującą na myśl King Crimson, dalekie od kanonicznego wykorzystanie instrumentarium kojarzy się z dokonaniami Primusa, klimatyczność i atmosfera wydają się być podobne do tych, które można było usłyszeć w nagraniach Gong czy Univers Zero, nad wszystkim unosi się duch Franka Zappy, a dodatkowo całe to smakowite muzyczne danie zostało podlane sosem francuskiej kabaretowej piosenki. Nie bez powodu to właśnie oni zostali zaproszeni do wzięcia udziału w jednej z edycji prestiżowego festiwalu Rock In Opposition, promującego muzykę niebanalną, wyjątkową i buntowniczą, daleką od komercyjności i schematyczności. Jack Dupon pokazuje wprost, że w ich szaleństwie zdecydowanie jest jakaś metoda.
www.myspace.com/jackdupon

LIGHT COORPORATION

Połączenie jazzu i rocka wydaje się być w dzisiejszych czasach ryzykownym przedsięwzięciem – wiele osób uważa, że na gruncie mariażu obu estetyk zostało powiedziane już wszystko i że bardzo trudno w tej materii o nowy i świeży głos. Fakt, trudno znaleźć takich muzyków czy projekty, jednak nie jest to rzeczą niemożliwą. Żywym dowodem ich istnienia jest polska formacja Light Coorporation, której muzyka jest udaną i oryginalną kontynuacją nurtu Rock In Opposition, w twórczy sposób czerpiącą z pierwotnych źródeł i założeń tej stylistyki. Ich kreatywne zestawienie elementów jazzu z awangardową odmianą rocka progresywnego jest wyjątkowe i niespotykane nie tylko w naszym kraju. Artyści nie starają się kopiować nikogo i niczego, jedynie odwołując się do przeszłości gatunku i prezentując jego uwspółcześnioną, nowoczesną wersję. Umiejętnie łącząc akustyczne dźwięki instrumentów dętych z elektroniką gitar i syntezatorów, a pełne transowości wzorce rytmiczne zestawiając z melodyjnością kompozycji, członkowie Light Coorporation potrafią przedstawić słuchaczowi muzykę inteligentną i niebanalną, która podczas koncertów grupy dopełniana jest przez starannie wyselekcjonowane wizualizacje, wspólnie z dźwiękami budującymi szczególną atmosferę. Light Coorporation to drugi w historii polski zespół, który wydał swoją płytę w prestiżowej wytwórni Recommended Records.
http://lightcoorporation.com/

PUMAJAW

Pinkie Maclure jest posiadaczką wyjątkowego, obejmującego kilka oktaw głosu, który potrafi wprawić w stan drżenia nie tylko ściany, ale też trzewia słuchaczy. John Wills – niegdyś członek kultowych formacji Loop i Hair & Skin Trading Company – to niezwykle uzdolniony miltiinstrumentalista, który za pomocą zapętlonych dźwięków gitary, mandoliny, przeróżnych sampli i hipnotycznych rytmów potrafi dźwiękowo oddać świat marzeń sennych. Ta para muzyków tworzy Pumajaw, unikalny w swojej oryginalności duet, którego pełne uwodzicielskiej siły brzmienie wymyka się prostej kategoryzacji – tu barokowy psychodeliczny pop stopniowo zmienia się w wypełnione zmysłowością folkowe pieśni, by w końcu stać się dziwnymi, pełnymi kakofonii i transowości lamentami. Ich muzyka to podróż do dźwiękowych krain animalistycznej, rytualnej intensywności, gdzie pełna tajemniczości mroczna elektronika idealnie współgra z tekstami opowiadającymi uwodzicielskie historie o nadziei i rozpaczy, a to połączenie dźwięku i słowa potrafi wywołać wręcz fizycznie odczuwalne emocje u słuchaczy. W tym samym momencie nowoczesne i staroświeckie, wierne duchowi psychodelii i jedyne w swoim rodzaju brzmienie Pumajaw, doczekało się własnego miana, ukutego specjalnie dla tej formacji – to „folkadelica”, z którą kontakt za każdym razem jest dogłębnym, hipnotycznym doświadczeniem.
www.pumajaw.co.uk/

PROGRAM

13.07 – GODZ. 18.00
BLURT (UK)
JACK DUPON (F)
LIGHT COORPORATION (PL)

14.07 – GODZ. 18.00

GHÉDALIA TAZARTÉS (F)
PUMAJAW (UK)
HAIGHT-ASHBURY (UK)



WSZYSTKIE KONCERTY ODBYWAJĄ SIĘ W BWA AWANGARDA (OGRÓD), UL. WITA STWOSZA 32

CENA BILETU ZA DZIEŃ – 35 PLN
rezerwacja: frett@jobkarma.pl
CENA BILETÓW – 35 PLN ZA DZIEŃ
rezerwacja: frett@jobkarma.pl


KONTAKT

W RAZIE JAKICHKOLWIEK PYTAŃ PROSIMY O KONTAKT:


MACIEJ FRETT
GSM +48 507 545 893
FRETT@JOBKARMA.PL

ARKADIUSZ BAGIŃSKI
GSM +48 661 352 413
AREK@JOBKARMA.PL

RAFAŁ JĘCZMYK
GSM +48 694 541 118
RAFAL@AVANTART.PL

www.industrialart.eu
www.frett.pl
www.jobkarma.pl