I stało się... Kilkanaście dni temu ukazał się szósty album Johana Levina, o którego twórczości pisze się różnie. Powszechnie uważa się, iż D.M. to projekt bardzo dobry, prezentujący dojrzałe pejzaże osadzone w szeroko pojętej stylistyce dark ambientalnej, projekt z ogromnym potencjałem, potrafiący zaskoczyć, jednocześnie nie wychodzący poza granice określonej stylistyki, projekt czerpiący z twórczości Petera Anderssona (a nawet bijący go -ponoć- na głowę), wreszcie projekt troszkę niedoceniony. I dużo prawdy w słowach powyższych, tyle, że ja dodałbym, iż Desiderii Marginis to także projekt bardzo nierówny.
Zjadliwy był debiutancki "Songs Over Ruins", smaczny był "Deadbeat", bardzo niestrawny okazał się "Strife"... Potem było już lepiej. "That Which Is Tragic & Timeless" oraz "The Ever Green Tree" (nie wydany dla CMI) pochłaniało się bez gryzienia, łykało się na szybko, byle więcej, byle więcej, byle zapchać trzewia tak aby pozostało na zapas, aby czuło się sytość nawet po odejściu od talerza... Przynajmniej jeśli o mnie chodzi. A jak mają się wrażenia smakowe pozostałe po degustacji najnowszego materiału, zatytułowanego "Seven Sorrows"?

"Seven Sorrows" to tytuł idealny dla tegoż materiału. Smutków, bowiem, jest aż nadto przy czym jest to zdecydowanie zaletą albumu, nie wadą. Johan Levin to nie Stephan Groth a Desiderii Marginis to nie Combichrist. Tutaj smutki pasują, tutaj smutki są wskazane... Levin podaje je nam w bardzo wyszukany sposób, pielęgnuje je, miesza z żalami i bolączkami, smutki są należycie dogotowane i doprawione. Mamy więc charakterystyczne dla D.M. tła pełne dronów, szumów, raz następujących łagonie, raz natarczywie, uderzających z ogromną siłą, mamy industrialne podbicia, trzaski, tarcia i łoskoty potężnych żaren, mamy tła wodniste i lepkie, mamy inkantacje wypowiadane niezwykle miłym, tchnącym spokojem głosem, inkantacje przynoszące ukojenie i spokój ducha, mamy mniej gitary akustycznej... I w zasadzie dobrze, gdyż nadmiar nie zawsze jest wskazany.

"Seven Sorrows" jest albumem najbardziej przemyślanym, najdojrzalszym z dotychczasowych materiałów Levina (podobnie pisano o "That Which..." - znaczy szwedzki kompozytor wciąż jest w stanie podbić poprzeczkę). Dużo tutaj wszystkiego lecz niczego w nadmiarze, nastroje przenikają się lecz nie burzą ogólnej koncepcji, nie wytrącają z hipnozy, z transu, bo hipnotycznym i transowym "Seven Slorrows" jest wielce. "Seven Sorrows" to wypadkowa wszystkich wcześniejszych płyt D.M., wypadkowa wszelkich najlepszych, najokazalszych, najpiękniejszych a jednocześniej najbardziej melancholijnych momentów istnienia tegoż projektu.

Czy mógłbym szczególnie wyróżnić któryś z utworów? Raczej nie... Mogę co najwyżej zdradzić, za sprawą których utworów moje oczy bardziej lub mnie skrzą się od łez... "Why Are You Fearful", "The Bitter Potion", "Lifeline", "I Tell The Ancient Tale", "Untitled"... W tych kompozycjach Levin uczynił z melancholii i smutku kult niemalże, w tych kompozycjach melancholia i smutek są starannie pielęgnowane, są niczym wiara, ideologia, sposób na życie... I na bezapelacyjny sukces, bezapelacyjną chwałę twórcy.


[10/10]