„Life Is Killing Me” to piąty studyjny album w historii grupy i jest to pierwszy, od wydanego w 1999 roku „Word Comming Down” nowy materiał Typów.
(W międzyczasie ukazała się jeszcze składanka „The Least Wiorst Of”).
Słuchając nowej płyty Type O Negative w ogólnym przesłaniu nic się nie zmieniło. Zespół funduje swoim fanom, to z czego są najlepiej znani: tajemnicę, mrok, nihilistyczny obraz świata, hymny przepełnione przeplatającymi się wątkami o śmierci i seksie a wszystko to w blasku oślepiającej pochodni nienawiści.

Na nowej płycie charakterystyczne rozwiązania gitarowo-klawiszowe znane z poprzednich płyt mieszczą się tym razem z niemalże punktową energią, co sprawia, że niektóre utwory brzmią niczym ostrzejsza wersja Beatlesów. Przykładami tego są : „(We Were) Electrocute”, „I Like Goils” czy „Angry Inch”, których siłą jest przede wszystkim melodyjny refren. Najwazniejsza role odgrywa tu genialny głos Petera, który co chwila przechodzi z skrajności w skrajność i umiejętnie kreuje emocjami słuchacza.

„Life Is Killing Me” to bardzo melodyjna i … chwytliwa płyta. To, co można znaleźć w 15 mocnych utworach to przede wszystkim duża dawka mocy. Rytmiczne, agresywne gitarowe riffy okraszone złożoną perkusją, rewelacyjnie kontrastują z melodyjnym delikatnym głosem Petera. – myślę tu przede wszystkim o kawałku „Todd’s Ship Gods”.
Liryczny „A Dish Best server Coldly” pokazuje, że Typów równie dobrze słucha się w wykonaniu ballad a niski chropowaty głos wokalisty, nadaje temu utworowi jeszcze bardziej mroczny klimat. „I Don’t Wanna Be Me” to numer, który chyba każdy wskaże na murowany przebój. Ale są i inne. Tytułowy albo piękny „Netcie”, czy choćby mocny „Angry Inch” mógłby z powodzeniem zawalczyć o wysokie pozycje na listach przebojów.

Przesłuchując płytę i porównując ją do wcześniejszych można zauważyć weselszy aspekt płyty, gdy w przypadku Type O Negative jest to jakaś nowość, wprowadzająca pewną świeżość. Większość płyty nadal cechuje jednak negatywny nastrój chodź tym razem już trochę lżejszej muzycznie i tekstowo, ale z dogłębnie poruszającymi melodiami. Myślę ze jest to najbardziej różnorodna płyta z dorobku Typów i każdy znajdzie tu coś dla siebie. Ten album nie przytłacza tak, jak to czyni „Word Comming Down”, a także nie odkrywa już tak wiele jak „Bloody Kisses”, leczy wydaje się być równie wyjątkowy.

Jednym zdaniem „Life Is Killing Me” to niezwykła mieszanka metalowego błota z gotyckim mrocznym klimatem, tak charakterystycznym dla Typków. Jeśli ktoś jeszcze nie miał okazji posłuchać to polecam.